"Det er vanskelig

å være beskjeden, når man er helt uten feil." Det sang Henning Fries på ønskekonserten på P1 då eg var lita. Og kanhende er den framleis eit fast innslag der, om søndagane.
Eg kjenner meg godt igjen i den teksten. Korleis lar det seg gjere å ikkje vere hovmodig når ein har alt? Eg har perfekt hud, perfekte kremgule tenner (i tråd med shabby chic stilen) perfekt figur (det er berre litt mykje av han her og der), god jobb og perfekt leilegheit (det er berre litt lite av han, i motsetning til figuren).
Eg har òg ein heilt eineståande humor. Den er faktisk så intrikat at det er kun eg sjølv som forstår han. Og så har eg ein perfekt mann. Han heiter Skybert, og det er ingen av mine vener som har noko å utsette på han. Høfleg og reinsleg, og nesten umerkeleg.
Eit perfekt liv med andre ord. Då er det vanskeleg å vere audmjuk.

(Link til sangen ved å klikke på overskrifta)

F7

F7 er ein fin funksjon. Men den har kanskje gått av moten.
Eg undrar på om om nokon av dei som skriv kommentarar på artiklar i nettaviser og bloggar har høyrt om den? Eller kanskje det er ein del av sjarmen. Ikkje teiknsetjing i form av spørjeteikn eller komma, ingen skilnad på og/å, og subjekt og objektsform er det ikkje noko poeng å skilje på, meininga vert jo den same.
Setningar som "meg å minn vennine håller på å jobber me ett prosjekt om kommunikaskjon å samarbeid, å vi sjenner gått til sånne probblemer" er det vel ikkje noko å utsetje på?

Long time

no blogginnlegg..
Kva har hendt? Er eg i ferd med å skrive tidenes beste blogginnlegg? Har eg slått følgje med Brødrene Dal på jakt etter spektralsteinar? Er eg ikkje lenger singel?
Følg med, følg med i neste episode av "ein rar og morosoam spalte"!