Ein mannsdominert arbeidsplass

er ein boost for sjølvtillita for ei singel jente i sin "beste alder".
Ein vert overausa med kompliment og kjenner seg som ei prinsesse kvar dag. Som då eg til ein forandring gjekk med skjørt. Eg fekk mange lange blikk, og spørsmål om eg hadde kledd meg ut som dame. Neste dag vart eg gjort merksam på kor utruleg lik eg er Beth Ditto. Det at ho brukar ein storleik eller ti større enn det eg gjer, og er glad i å opptre truselaus i minimale kjolar er små bagatellar me jenter ikkje heng oss opp i. Eg og Beth hadde i alle fall same pannelugg ein gong.

I tillegg er det kjekt å vite kva som er mi rolle i møter. Naturleg nok er det alltid eg eller ei av mine kvinnelege kollegaer som får æra av å ta notat. Og sjølvsagt er det ein uskriven regel at me må sørge for kaffi, oppvarting av kundar og rydding av møterom. Og innimellom får me òg ansvar for å rydde møterommet før bruk, dersom toppleiinga har vore der først. Der er det nemleg ingen kvinner representert, så då vert det litt vanskeleg å sette på plass kaffikanner og fjerne skitne koppar.

Det aller kjekkaste er kanskje bli kalla "lille venn" av plattformsjefen når ein er i Nordsjøen på plattformbesøk. Særleg når ein er der for å granske ei alvorleg hending der nettopp plattformsjefen er eit av dei viktigaste intervjuobjekta.

Ein annan fordel er at ein får ekstra sympati som kvinne. Som på ein hektisk dag i sommar, då eg ba om å få opne vindauga på møterommet fordi det var så varmt. "Du er nok berre komen i overgangsalderen, for det er ikkje varmt her!" kom det trøystande frå ein kollega. Det varmar hjartet når ein er 34 år gammal, barnlaus og singel.